“ေဟ့၊ ေကာင္ေရး ရာဦး။”
ေကာင္မေလးကလွမ္းေခၚတယ္။ ေကာင္ေလးလွည့္ၾကည့္တယ္။
ေကာင္မေလးကိုၿမင္ေတာ့မ်က္ႏွာနီသြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ေကာင္မေလးေနာက္ကတီးတိုးတီးတိုးလုပ္ေနတဲ့ေကာင္မေလးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကိုၿမင္ေတာ့တြန္႔သြားေလတယ္။
မလႈပ္မယွက္နဲ႔ေနရာမွာပဲေက်ာက္ရုပ္လိုရပ္ေနမိတယ္။
“ေကာင္ေရးရဲ႕၊ ငါေထာ္ေနတယ္ေရ။ ရာပါဦးဆို။”
ေကာင္မေလးကစိတ္မရွည္ေတာ့ပဲၿဗဳန္းဆိုေကာင္ေလးအနားေရာက္လာတယ္။
ေကာင္ေလးရဲ႕လက္ကိုဆြဲေခၚသြားေတာ့ေကာင္ေလးခမ်ာဆုတ္ကန္ဆုတ္ကန္နဲ႔ပါသြားရွာေလတယ္။
“နင္ဘာဖစ္ေနတာရဲဟ။ ဘာရို႕အဲဒီေလာက္ေတာင္ေၾကာက္ေနရတာလဲ။” ေကာင္မေလးကေမးတယ္။
ေကာင္ေလးမေၿဖပါ။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုတင္းတင္းဆုပ္ၿပီးေၿမၾကီးကိုသာငံု႔ၾကည့္ေနတယ္။
ေကာင္မေလးကတစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ၿပီး
“ဘာရဲဟ။ နာ့ရုပ္ကေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလို႔လား။”
ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီးႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းကိုက္ကာေခါင္းခါတယ္။
“ဒါနဲ႔မ်ား…နာနင္နဲ႔သူငယ္ခ်င္းရုပ္ခ်င္ရို႕၊ ရတယ္မရား။”
ေကာင္မေလးကရႊင္ရႊင္ပ်ပ်နဲ႔ေမးတယ္။
ေကာင္ေလးဆတ္ခနဲတုန္လႈပ္သြားတယ္။
ၿပဴးက်ယ္၀ိုင္းစက္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ေကာင္မေလးကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီးဘာသံမွေတာ့ထြက္မလာဘူး။
“နင္..နင္ရက္မခံဘူးရားဟင္။ နာနဲ႔သူငယ္ခ်င္းမလုပ္ခ်င္ဘူးရား။”
ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကတၿဖည္းၿဖည္းမဲ့လာတယ္။
“ေၿပာေရ၊ေကာင္ေရးရဲ႕….ဟင္”
ေကာင္ေလးရဲ႕လက္ကိုဆြဲလႈပ္ၿပီးေမးေပမယ့္ေကာင္ေလးဘက္ကတံု႔ၿပန္မႈမလာဘူး။
ေကာင္မေလးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကမေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ
“လာပါ ေကာင္မေလးရယ္။
နင့္ဘက္ကဒီေလာက္ေတာင္ေၿပာေနတာကိုသူကဂရုမစိုက္ပံုေထာက္ေတာ့အ-ေနလို႔လားမွမသိတာ။”
ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္လံုးထဲမွာအေရာင္တစ္မ်ဴိးၿဖတ္သြားတာကိုေကာင္မေလးသတိထားလိုက္မိတယ္။
ေကာင္ေလးရဲ႕စူးရွတဲ့မ်က္လံုးေတြကေကာင္မေလးသူငယ္ခ်င္းဆီေရာက္သြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ဘာမွမေၿပာဘဲလွည့္ထြက္သြားေလေတာ့တယ္။ ေကာင္မေလးေတာင္တားခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။
ေကာင္မေလးကတစ္ခ်က္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး
“နင္တုိ႔နဲ႔နာဒီေန႔မေဆာ့ေတာ့ဘူး။နင္တုိ႔ၿပန္ေတာ့။”
ေကာင္မေလးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြေက်နပ္ပံုမေပၚေပမယ့္ေကာင္မေလးကိုဘယ္သူမွမလြန္ဆန္ရဲၾကဘူး။
အသီးသီးၿပန္သြားၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ “ေကာင္ေရးေရ၊ေကာင္ေရးေရ
နာေထာ္ေနတာၾကားရား။ ၾကားရင္ၿပန္ထူးပါ။ ေကာင္ေရးေရ…”
ေကာင္မေလးကရြာကိုပတ္ၿပီးလိုက္ရွာတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ပင္လယ္ေဘးနားသဲေသာင္ၿပင္ေပၚမွာငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကိုေတြ႕သြားေလတယ္။
၀မ္းသာအားရနဲ႔ေၿပးသြားၿပီး
“ဟိတ္..”
ေကာင္ေလးလန္႔သြားတယ္။
ဒါေပမယ့္သူ႔ကိုေခၚတဲ့သူကေကာင္မေလးမွန္းသိသြားေတာ့ထၿပီထြက္သြားဖို႔ၿပင္တယ္။
ေကာင္မေလးကေကာင္ေလးရဲ႕အက်ီက္ုိမလႊတ္တမ္းဆြဲထားေလတယ္။
“နင္ဘာမွအားငယ္စရာမလိုဘူး၊ေကာင္ေရးရဲ႕၊နင္ဘာရို႕နာနဲ႔စကားမၿပာတာရဲဆိုတာနာသိတယ္။”
ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးကိုအ့ံၾသၾကည့္နဲ႔ၾကည့္တယ္။
ေကာင္မေလးဆက္ေၿပာတယ္။ “ဘာရို႕ရဲဆိုေတာ့နင္ကစကားမေၿပာတတ္ရို႕ေပါ့။ဟုတ္တယ္မရား။”
ေကာင္ေလးကေခါင္းငံု႔ေနတယ္။
“ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္နာနင္နဲ႔ခင္ခ်င္တယ္။နင္နဲ႔သူငယ္ခ်င္းရုပ္ခ်င္တယ္။ငါနင့္ကိုအထင္လည္းမေသးဘူး။တစ္ၿခားဘယ္သူမွနင္နဲ႔မေပါင္းေတာင္နာနင္နဲ႔ေပါင္းမယ္။
ကဲ..နာ့ကိုသူငယ္ခ်င္းအၿဖစ္ရက္ခံမယ္မဟုတ္ရား။”
ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာၿပံဳးလာတယ္။
ေကာင္မေလးကိုၾကည့္ၿပီး၀မ္းသာအားရနဲ႔ေခါင္းညိမ့္လိုက္တယ္။
“ေဟး….ကဲ..နာတို႔အခုသြားေဆာ့ရေအာင္…..”
ရုတ္ခနဲေၿပးထြက္သြားတဲ့ေကာင္မေလးေနာက္ကိုေကာင္ေလးအေၿပးကေလးလိုက္သြားမိေလတယ္။
အပိုင္း(၂)။ ။
“ေကာင္ေလးေရ၊လာဦး” ေကာင္မေလးကလွမ္းေခၚတယ္။
ေကာင္ေလးကခပ္ၿပံဳးၿပံဳးလုပ္ၿပီးေခါင္းခါတယ္။
“ဟာ၊လာပါဦးဆို။” က်စ္ဆံၿမီးတင္းတင္းက်စ္ထားတဲ့ေကာင္မေလးကႏႈတ္ခမ္းစူေနတယ္။
“နင့္ကိုပန္းသီးေကၽြးမလုိ႔။နင္မစားရင္ေန..ငါပဲစားပစ္လိုက္ေတာ့မယ္။”
ေကာင္မေလးကေနာက္လွည့္ၿပီးဒန္းမွာသြားထိုင္တယ္။
ပန္းသီးကိုေကာင္ေလးၿမင္ေအာင္ၿပၿပီးကိုက္စားမလို႔ဟန္ၿပင္လိုက္တယ္။
“အမယ္ေလး…ဟယ္..လန္႔လိုက္တာ..ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ၿမန္တယ္။”
ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးအနားၿဗဳန္းစားၾကီးေရာက္လာတယ္။
ေကာင္မေလးကရယ္ၿပီးေကာင္ေလးကိုပန္းသီးလွမ္းေပးလုိက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ေကာင္ေလးကေခါင္းခါတယ္။ ေကာင္မေလးဘက္ၿပန္ေပးတယ္။
“ဟင္၊နင္ကဒါစားခ်င္လို႔လာတာမဟုတ္ဘူးလား။”
ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာတည္သြားတယ္။ လက္ကအမူအရာနဲ႔လုပ္ၿပတယ္။
(နင္ကငါဒါစားခ်င္ေနတယ္ထင္လို႔လား။)
“ဟာ…နင္ကလည္း..”
ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးအနားကထသြားတယ္။
“ဟ၊ေကာင္ေလးရ၊စိတ္မေကာက္ပါနဲ႔ဟာ။ငါကနင့္ကိုစတာပါ။ေမေမေပးထားတာငါေတာင္မစားရက္လို႔နင့္ကိုလာေကၽြးတာပါ။နင္စိတ္ညစ္ရင္ငါလည္းမေပ်ာ္ဘူးဆိုတာသိသားနဲ႔ဟာ..”
ေကာင္ေလးကသူ႔ဆံပင္ေတြကိုတစ္ခ်က္ထိုးဖြလိုက္ၿပီးေကာင္မေလးကိုလွည့္ၾကည့္တယ္။
(နင္တကယ္ေၿပာတာလား။)
“ဟ..တကယ္ေၿပာတာ။လာ..ဒီနားလာထိုင္..”
ေကာင္ေလးလာထိုင္တယ္။ ေကာင္မေလးကပန္းသီးကိုေပးတယ္။ ေကာင္ေလးမယူၿပန္ဘူး။
“ဒီတစ္ေခါက္ဘာၿဖစ္ၿပန္တာလဲ…ေကာင္ေလးရ။ ယူပါ။”
(နင္ပဲစားပါ။)
“ဟင့္အင္း…နင့္ကိုစားေစခ်င္လို႔ပါ။”
(နင္စားပါ။ နင္စားတာငါထိုင္ၾကည့္ခ်င္လုိ႔)
“ဟာ…ငါလည္းနင္စားတာထိုင္ၾကည့္မလုိ႔”
သူတို႔တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီးရယ္ၾကတယ္။
“ဟားဟား…ဒါဆိုအတူတူစားရေအာင္။”
(ဒါဆိုအတူတူစားရေအာင္။)
မထင္မွတ္ဘဲေကာင္မေလးရဲ႕စကားသံနဲ႔ေကာင္ေလးရဲ႕လက္အမူအရာကထပ္သြားတယ္။
သူတို႔ရယ္ၾကၿပန္တယ္။
“နင္သိလား၊ေကာင္ေလးရ။ နင္ကငါ့စိတ္ကိုနားအလည္ဆံုးပဲ။”
(နင္ေရာပဲ၊ ေကာင္မေလးေရ။)
ေကာင္မေလးကအားရပါးရၿပံဳးလိုက္ၿပီး “ငါတို႔တသက္လံုးအတူတူေနသြားၾကမယ္ေလ။
တသက္လံုးမခြဲေၾကးေနာ္။”
ေကာင္ေလးရဲ႕ရင္ခုန္သံေတြၿမန္လာတယ္။မ်က္ႏွာမွာရႊင္ပ်တဲ့ပံုေပၚလာေပမယ့္ခ်က္ခ်င္းပဲၿပန္ညိႈးက်သြားတယ္။
ေခါင္းကိုတစ္ဖက္လွည့္ၿပီးၿဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ေကာင္မေလးရယ္လို႔ေတြးေနမိတယ္။
ေကာင္မေလးကေကာင္ေလးပုခံုးကိုတိုက္လိုက္ၿပီး
“ဘာလဲ…ၿဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ေတြးေနတယ္မဟုတ္လား”
ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာမထားတတ္ေအာင္ၿဖစ္သြားတယ္။ေကာင္မေလးကဆက္ေၿပာတယ္။
“ေဟာ..ေဟာ..နင္ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲလို႔ေတြးေနၿပန္ၿပီ။”
ေကာင္ေလးခမ်ာဘာလုပ္ရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး။ ေကာင္မေလးကတသိမ့္သိမ္ရယ္တယ္။
“ဟားဟား….နင့္မ်က္လံုးေတြကိုၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ငါသိပါတယ္ဟာ။
ကဲ…ငါသက္ေသၿပမယ္ေလ။”
(ဘယ္လိုၿပမွာလဲ။)
“အင္း…ဒါေတာ့………” ေကာင္မေလးကမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီးေတြးေနေလတယ္။
“ဘယ္လိုၿပရမလဲဆိုေတာ့…..အင္း…”
(ထားလိုက္ပါဟာ။ ဒါနဲ႔ေနာက္တစ္ပတ္ငါ့ေမြးေန႔ေနာ္။ နင္မွတ္မိရဲ႕လား။)
ေကာင္ေလးကစကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္တယ္။
“ဟာ….မွတ္မိတာေပါ့။ ငါကဘာလို႔ေမ့ရမွာလဲ။ ကဲ….ေၿပာ….ဘာလိုခ်င္လဲ။”
ေကာင္ေလးကၿပံဳးၿပီေခါင္းခါတယ္။
“ေၿပာပါဟ။ နင္လိုခ်င္တာငါေပးပါ့မယ္။ ၁၅ႏွစ္ၿပည့္ဆိုေတာ့…….”
(နင္နဲ႔ငါန႔ဲခင္တာရွစ္ႏွစ္ေတာင္ရွိေတာ့မယ္ေနာ္။)
“ေအးေလ။ဘာၿဖစ္လို႔လဲ….” ေကာင္မေလးကစိတ္ရႈပ္သြားဟန္နဲ႔ေမးတယ္။
ေကာင္ေလးေခါင္းခါၿပန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့
(တကယ္ဆိုရင္ငါလိုခ်င္တာတစ္ခုရွိတယ္။)
“ဟာ…ေၿပာေလဟာ..နင္ကလည္းအေစာၾကီးကတည္းကမေၿပာဘူး။”
(ခုနကမွလိုခ်င္သြားတာ။)
“ေၿပာ…ဘာလဲ။ ပစၥည္းလား။ စာအုပ္လား။ ငါ၀ယ္ေပးမွာေပါ့။”
ေကာင္ေလးကသက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး
(ငါလိုခ်င္တာနင္၀ယ္ေပးလို႔မရဘူး။)
“ဟင္….”
(ဒါေပမယ့္နင္ပဲၿဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္တယ္။)
ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး
(အဲဒါက ငါ့ေမြးေန႔တစ္ေန႔လံုးနင္ငါနဲ႔အတူရွိေနပါ့မယ္ဆိုတဲ႔ကတိပဲ။)
ေကာင္မေလးအံ့ၾသသြားတယ္။ တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္ၿပီး
“ဒါမ်ား ေကာင္ေလးရယ္။ ငါရွိမွာေပါ့။ ငါရွိရမွာေပါ့။”
(ကတိေပးမလား။)
“ေအး..ေပးတယ္။ လံုး၀ေပးတယ္။”
ေကာင္ေလးေပ်ာ္သြားေလတယ္။
“ကဲ…..ကဲ….ေမွာင္ၿပီ။ ငါၿပန္ရေတာ့မယ္။”
(ေအးပါ။…)
“တာ့တာ့၊ ေကာင္ေလးေရ။”
ေကာင္ေလးလည္းလက္ၿပန္ၿပလိုက္တယ္။
အပိုင္း(၃)။ ။
ေကာင္ေလးေမြေန႔မတိုင္မီညတြင္…
ေကာင္မေလးကတိတ္တဆိတ္မ်က္ရည္က်ေနတယ္။ ေကာင္ေလးကအံကိုတင္းတင္းၾကိတ္ထားတယ္။
မခ်င့္မရဲၿဖစ္ေနတဲ့ပံုစံနဲ႔..
“ငါ…ငါလည္းမရည္ရြယ္ပါဘူးဟာ..ေမေမတို႔ကစီစဥ္ၿပီးမွေၿပာ..ေၿပာတာပါ။”
ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးေရွ႕မွာရပ္ၿပီး
(အဲဒါလားဟင္…နင္ငါ့ကိုေပးမယ့္ေမြေန႔လက္ေဆာင္ကအဲဒါလား။
နင္ေတာ္တယ္..ေကာင္မေလးရာ။ သိပ္ေတာ္တာပဲ။
ငါ့ကိုတသက္လံုးမေမ့ေစတဲ့လက္ေဆာင္ေပ့ါေနာ္။)
ေကာင္ေလးကအမူအရာနဲ႔သာလုပ္ၿပေပမယ့္ေကာင္မေလးကေတာ့သူ႕ေဘးနားကတကယ္အသံထြက္ေၿပာသလိုခံစားေနရတယ္။
ေခါင္းကိုတြင္တြင္ခါၿပီး
“မဟုတ္ဘူး..ေကာင္ေလးရဲ႕..မဟုတ္ပါဘူးဟာ..ငါေလ..ငါ…”
(ဘာမဟုတ္တာလဲ…ဘာမဟုတ္တာလဲ။ ဘယ္မွာလဲနင္ငါ့ကိုေပးခဲ့တဲ့ကတိ။
နင္ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မ်ားတည္ဖို႔စိတ္ကူးသလဲဟင္။
အခုေတာ့သြားၿပီ..အကုန္ေရစုန္ေမ်ာကုန္ၿပီ။ ၿပီးေတာ့
ဘာတဲ့..တသက္လံုးမခြဲဘဲအတူတူေနမယ္ဆို…သက္ေသလည္းၿပမယ္ဆို..နင္….နင္….လုပ္ရက္တယ္ဟာ….)
ေကာင္ေလးကမ်က္လံုးကိုစံုမိွတ္လိုက္တယ္။ အတားအဆီးမဲ့စြာမ်က္ရည္ေတြက်ေနတယ္။
ေကာင္မေလးကေကာင္ေလးကိုမရဲတရဲေမာ့ၾကည့္ၿပီးရိႈက္သံနဲ႔
“ဒါေပမယ့္ ငါတို႔တသက္လံုးမေတြ႕ေတာ့တာမွာမဟုတ္တာ။ ငါၿပန္လာမွာေပါ့
ငါၿမိဳ႕မွာပညာသင္ၿပီးရင္ၿပန္လာမွာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွငါတို႔အတူတူေနလို႔ရတယ္ေလ။”
ေကာင္ေလးဘာမွမေၿပာေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ဘယ္လိုခံစားေနရမလဲဆိုတာေကာင္မေလးနားလည္ေနတယ္။ ေကာင္မေလးဆက္ေၿပာတယ္။
“နင္ကငါမၿငင္းဘူးလို႔မ်ားထင္ေနတာလား ေကာင္ေလးရယ္။ ငါဘယ္ေနပါ့မလဲ။ ၿငင္းတာေပါ့။
အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုပတ္ၿငင္းတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ေမေမကေၿပာတယ္..သမီးရယ္တဲ့..အေဖအေမတို႔ေပ်ာ္ေနတာသမီးမၿမင္ခ်င္ဘူးလားတဲ့..သမီးေကာင္းစားဖို႔ပါတဲ့။
ေကာင္ေလးရယ္..ငါဘယ္လိုလုပ္ၿငင္းရေတာ့မွာလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿငင္းရေတာ့မွာလဲ။
ေၿပာပါဦး.. ေကာင္ေလးရဲ႕”
ေကာင္ေလးကေခါင္းပဲခါေနတယ္။ ေကာင္မေလးက
“ငါနင့္ကိုေပးခဲ့တဲ့ကတိေတြမတည္ဘူးလို႔နင္ေၿပာသင့္ပါတယ္။ ငါတကယ္လည္းမတည္ပါဘူး။
မနက္ၿဖန္သြားရမွာဆိုေတာ့ငါကနင့္ေမြးေန႔မွာဘယ္လိုလုပ္အတူတူရွိေနႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။
ကံတရားကအေၿပာင္းအလဲၿမန္လိုက္တာဟာ..။ နင္ငါ့ကိုအၿပစ္တင္ပါဟာ…တင္လိုက္စမ္းပါ။”
ေကာင္ေလးကေခါင္းခါၿပန္တယ္။ တစ္ခုပဲလုပ္ၿပတယ္။ ေလာကၾကီးမတရားဘူးတဲ့။
သူ႔ကိုဘာလို႔ဒီလိုဒဏ္ခတ္ရတာလဲတဲ့။ ေကာင္မေလးရင္ေတြနာက်င္ေနတယ္။
“ဒါေပမယ့္….ဒါေပမယ့္….”
ေကာင္မေလးကေခါင္းေမာ့လုိက္ၿပီးေကာင္ေလးကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ
“ငါနင့္ကိုကတိတစ္ခုထပ္ေပးမယ္။ ငါၿပန္လာၿပီးနင့္ကိုလာရွာမယ္။
ငါမေတြ႕မခ်င္းရွာမယ္။ အဲဒါငါ့ကတိပဲ။
ဒီကတိကငါ့ႏွလံုးသားထဲကေနလိႈက္လိႈက္လွဲလွဲေပးတဲ့ကတိပါ။
အဲဒီ့ကတိကိုငါတသက္လံုးမဖ်က္ဘူး။ တည္ေအာင္ငါလုပ္မွာ။
ေကာင္ေလးရယ္…နင္နဲ႔ငါနဲ႔ၿပန္ေတြမွာပါ။ ငါသိေနပါတယ္။”
(မေပးပါနဲ႔ေကာင္မေလးရယ္.. ဒီလိုကတိရဖို႔ငါမတန္ပါဘူး။
ငါနဲ႔နင္နဲ႔ကအဆင့္အတန္းလည္းအရမ္းကြာတယ္ေလ။
နင္နဲ႔ဒီေလာက္အထိခင္ခြင့္ရတာပဲငါကနင့္ကိုေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။)
“နင္ဒီလိုမေၿပာနဲ႔ေကာင္ေလး.. အဆင့္အတန္းဆိုတာနင္နဲ႔ငါနဲ႔ၾကားမွာမရွိဘူး။
ငါ့ကိုယ္ငါသူေဌးသမီးဆိုၿပီး၊ နင့္က်ေတာ့ဖတဆိုးသားဆိုၿပီး၊ စကားမေၿပာတတ္
အ-ေနတယ္ဆိုၿပီးငါနင့္ကိုဘယ္ေတာ့မွအထင္မေသးခဲ့ပါဘူး။”
(ဒါေတြငါသိပါတယ္၊ ေကာင္မေလးရယ္။)
“ဒါနဲ႔မ်ားဟာ…ၿပီးေတာ့နင္ငါ့ကိုမပုန္းရဘူးေနာ္။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ငါကေတာ့မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္လိုက္ရွာမွာပဲ။
ငါ့ရဲ႕ကတိကုိငါတည္ေအာင္ၾကိဳးစားမွာပဲ။”
အဲဒါေကာင္မေလးကေကာင္ေလးကိုေနာက္ဆံုးေၿပာခဲ့တဲ့စကားပါပဲ။
ေနာက္ေန႔ေကာင္ေလး၏ေမြးေန႔၀ယ္…
ေကာင္မေလးကေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္နဲ႔
ေကာင္ေလးလာမလားလုိ႔ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိေစာင့္ေနခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ေကာင္ေလးမလာပါဘူး။
“ငါ့ကိုနာၾကည္းသြားၿပီ” ဆိုၿပီး ေကာင္မေလးေၾကကြဲစြာေတြးေနမိတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ေကာင္မေလးလည္းက်လုဆဲဆဲမ်က္ရည္ကိုသိမ္းၿပီး
ၿမိဳ႕ကိုပါသြားရွာေလတယ္။
ဒါေပမယ့္
ေကာင္မေလးကိုေကာင္ေလးကတစ္ေနရာကေနေခ်ာင္းၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့……….
“သြားေတာ့..ေကာင္မေလးရယ္။ သြားေတာ့…
နင္နဲ႔ၿပန္ဆံုဖို႔လည္းငါမေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ကံေကာင္းပါေစ….”
အပိုင္း(၅)။ ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးတို႔အဆက္အသြယ္ၿပတ္သြားၾကတယ္။
ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ရင္ထဲမွာေတာ့အသီးသီးသတိရေနဆဲပဲ။
ေလးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေကာင္မေလးမိသားစုစီးပြားေရးအၾကပ္အတည္းနဲ႔ၾကံဳရတယ္။
ေကာင္မေလးကိုေက်ာင္းဆက္မထားႏိုင္တဲ့အထိၿဖစ္သြားတယ္။
ဒါေပမယ့္
မထင္မွတ္ဘဲေကာင္မေလးဆီကိုအမည္မေဖာ္လိုသူတစ္ေယာက္ကလစဥ္လတိုင္းေထာက္ပ့ံေၾကးေတြပို႔ေပးေနခဲ့တယ္။
ေကာင္မေလးအဆင္ေၿပေၿပနဲ႔ေက်ာင္းဆက္တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
ဘယ္သူလဲဆိုတာေတာ့ေကာင္မေလးဘယ္လိုမွစံုစမ္းလို႔မရခဲ့ဘူး။
ေၿခာက္ႏွစ္တိတိၾကာသြားၿပန္တယ္။ ေကာင္မေလးလည္းပညာသင္ၿပီးလို႔ရြာကိုၿပန္လာၿပီ။
ဒါေပမယ့္အရင္တုန္းကလို က်စ္ဆံၿမီးနဲ႔ေကာင္မေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
သြယ္သြယ္လ်လ်နဲ႔မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနၿပီ။
အရင္တုန္းကထက္ေတာင္ပိုလွလာေသးတယ္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေကာင္ေလးကိုသြားရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္သတင္းၾကားရတာကေတာ့ ေကာင္ေလးရယ္
သူ႔အေမဆံုးၿပီးကတည္းကရြာကထြက္သြားတယ္ဆိုပဲ။
အခုထိသတင္းမၾကားရဘဲစုန္းစုန္းၿမွဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္တဲ့။
ေကာင္မေလးခမ်ာရင္၀ကိုေၿခန႔ဲေဆာင့္ကန္လိုက္သလိုပဲ။
အကုန္လံုးကလည္းဘယ္ကိုသြားမွန္းလည္းမသိ၊
ဘာၿဖစ္ေနမွန္လည္းမသိတဲ့ေကာင္ေလးကိုဆက္မရွာဖို႔ေဖ်ာင္းဖ်ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ေကာင္မေလးကလက္မေလွ်ာ့ဘူး။ သူေပးထားတဲ့ကတိကိုလိုက္နာမယ္။
ေကာင္ေလးကိုဆက္ရွာမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။
အရင္တုန္းကေကာင္ေလးနဲ႔ေဆာ့ဘူးတဲ့ပင္လယ္ကမ္းေၿခတစ္ေလွ်ာက္မွာဦးတည္ခ်က္မရွိေလွ်ာက္သြားေနသူကေကာင္မေလးရယ္။
သဲေသာင္ၿပင္ၾကီးမွာ “ေကာင္ေလး”
ဆိုၿပီးအၾကီးၾကီးေရးထားၿပီးတိတ္တဆိတ္ငိုရိႈက္ေနတာကေကာင္မေလးရယ္။
ပင္လယ္ၿပင္ကေလေအးေအးေလးေတြ ေကာင္မေလးကိုၿဖတ္တိုက္သြားေပမယ့္
ေကာင္မေလးအဖို႔မွာေတာ့ႏွလံုးသားကိုဓားနဲ႔တစ္ခ်က္ခ်င္းမႊန္းေနသလိုခံစားေနရေလတယ္။
နာက်င္ေနတဲ့အသည္ႏွလံုးေနရာကိုလက္နဲ႔ဖိရင္း……
“ေကာင္ေလးေရ………………………..”
အသံကအရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာဆီကိုပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ေကာင္မေလးမ်က္လံုးေတြေ၀၀ါးလာတယ္။ ဘာမွမၿမင္ရေတာ့ဘူး။
ရင္ထဲကစူးစူး၀ါး၀ါးနာက်င္ေနတာပဲသိေတာ့တယ္။
မ်က္လံုးအစံုကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ၿဖဴေဖြးေနတဲ့ေဆးရံုမ်က္ႏွာက်က္ကိုၿမင္လုိက္ရတယ္။
“ဟူး…….” ေကာင္မေလးသက္ၿပင္းတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။
ေကာင္မေလးေဆးရံုေပၚေရာက္ေနတာတစ္ပတ္ေလာက္ရွိသြားၿပီ။
မ်က္ႏွာကလည္းၿဖဴဖပ္ၿဖဴေရာ္လူနာရုပ္နဲ႔။
ရုတ္တရက္အခန္းတံခါးၿဖည္းညင္းစြာပြင့္သြားတယ္။
ေကာင္မေလးမ်က္လံုးေတြကိုမွိတ္လိုက္တယ္။
သူမအခုခ်ိန္မွာဘယ္သူ႔နဲ႔မွမေတြခ်င္ေသးဘူး။
ဒါေပမယ့္ခါတိုင္းလိုစိုးရိမ္သံေတြမၾကားရဘူး။
တစ္ခန္လံုးဟာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတယ္။
ေကာင္မေလးရုတ္တရက္ရင္ထဲမွာဒိန္းခနဲၿဖစ္သြားတယ္။
မ်က္လံုးကိုၿဖတ္ခနဲဖြင့္လိုက္ေတာ့…………
သူမရဲ႕ခုတင္ေဘးမွာရပ္ၿပီးသူမကိုရီေ၀ေနတဲ့မ်က္လံုးအစံုနဲ႔စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့
ေကာင္ေလးကိုေတြလိုက္ရေလတယ္။
“ဟင္…” ေကာင္မေလးရဲ႕မ်က္လံုးအစံုၿပဴးက်ယ္သြားတယ္။
ေကာင္ေလးရယ္….ေကာင္ေလးမွေကာင္ေလးအစစ္ပါပဲ။အရင္တုန္းကလိုပဲ..ရုပ္လံုး၀မေၿပာင္းဘူး။
ေကာင္မေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြတဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။ ဘာသံမွေတာ့ထြက္မလာဘူး။
ေနာက္မ်က္ရည္ေတြ၀ိုင္းတက္လာၿပီးမ်က္ႏွာကိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔အုပ္ကာရိႈက္ၾကီးတငင္ငိုေလေတာ့တယ္။
ေကာင္ေလးလည္းေကာင္မေလးကိုၾကည့္ၿပီးေခါင္းကိုလက္နဲ႔ပုတ္ေပးေနမိတယ္။
အတန္ၾကာေတာ့ေကာင္မေလးလည္းအငိုတိတ္သြားတယ္။
ေခါင္းေမာ့ၿပီးေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာစိုက္ၾကည့္တယ္။
မ်က္ရည္ေတြမေၿခာက္ေသးေပမယ့္မ်က္ႏွာကေတာ့ၿပံဳးေနေလတယ္။ ေကာင္ေလးလည္းအလားတူပဲ။
ေကာင္မေလးကိုၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနတယ္။
ႏွစ္ေယာက္စလံုးကစကားတစ္ခြန္းမွမေၿပာၾကေသးပါဘူး။
အတန္ၾကာတိတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွေကာင္မေလးက
“နင္ဘယ္မွာပုန္းေနလာလဲ၊ ေကာင္ေလးရယ္။”
ေကာင္ေလးကေခါင္းခါတယ္။
“နင္ငါ့ကိုမေရွာင္ပါနဲ႔လို႔ငါေၿပာထားခဲ့ၿပီးသားေလ။ ေၿပာပါဦး။
ဘာၿဖစ္လို႔ငါနဲ႔အေတြ႕မခံရတာလဲဟင္။”
ေကာင္ေလးကလက္အမူအရာနဲ႔ပဲ
(နင္နဲ႔ငါနဲကၿဖစ္မွမၿဖစ္ႏိုင္တာ။ ငယ္ငယ္တုန္းကကိစၥေတြကိုေမ့ပစ္လိုက္စမ္းပါ။
အခုဆိုရင္နင္ကငါ့ထက္အစစအရာရာသာေနၿပီ။ ငါကဘယ္လုိလုပ္နင့္ကိုလာေတြ႕ရမွာလဲ။)
“နင္ေတြးၿပန္ၿပီ။ နင္ဒီလိုခ်ည္းပဲေတြးေနတာပဲ။ ငါလိုခ်င္တာအဲဒါေတြမဟုတ္ဘူး။ ပညာ
ဥစၥာ ဂုဏ္ရိွန္ေတြ ငါဘာမွမလိုခ်င္ဘူး။ ငါလိုခ်င္တာနင့္ရဲ႕ၿဖဴစင္တဲ့သံေယာဇဥ္။
ဘာနဲ႔မွလဲလို႔မရဘူး။ ၀ယ္လို႔လည္းမရဘူး။ ငါ့အတြက္နင္ကအေရးအၾကီးဆံုး..
အဖိုးအတန္ဆံုးပါ။”
ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးလက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားေလတယ္။
ေကာင္မေလးကဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးဟန္နဲ႔ဆက္ေၿပာတယ္။
“ၿပီးေတာ့ငါေရာဂါၿဖစ္ေနၿပီဆိုတာသိလားဟင္။”
ေကာင္ေလးတစ္ကိုယ္လံုးဆတ္ခနဲၿဖစ္သြားတယ္။
“လည္ေခ်ာင္းန႔ဲပတ္သက္တယ္တဲ့။ ငါ ေသခ်ာေတာ့မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ငါသိတာတစ္ခုရွိတယ္။
ငါခြဲစိတ္ရဖို႔နည္းလမ္းတစ္ခုပဲရွိတယ္။ ခြဲစိတ္ရင္ေသခ်ာေပါက္ေရာဂါေပ်ာက္မယ္။
ဒါေပမယ့္ငါ့ရဲ႕အသံပါေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္။ မခြဲစိတ္ရင္ေသဖို႔တစ္နည္းပဲရွိတယ္။”
ေကာင္ေလးရင္ထဲဆို႔တက္လာတယ္။
“ပထမေတာ့ငါအေသခံမလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္နင္နဲ႔ေတြ႕ရၿပီဆိုေတာ့ငါဆံုးၿဖတ္လိုက္ၿပီ။
ငါခြဲစိတ္မယ္။ အသံေပ်ာက္သြားလည္းဘာၿဖစ္လဲ။
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဘ၀တူေတြၿဖစ္သြားၿပီ။ ကဲ…နင္ငါ့ေရွ႕ကေနထြက္မေၿပးနဲ႔ေတာ့။
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတူတူေနလို႔ရၿပီေလ။”
ေကာင္ေလးေတြေ၀သြားတယ္။ ေကာင္မေလးကေမွ်ာ္လင့္တၾကီးၾကည့္ေနတယ္။
ေနာက္ေကာင္ေလးရဲ႕ေခါင္းတစ္ခ်က္အညိမ့္မွာ ေကာင္မေလးအရမ္းေပ်ာ္သြားၿပီး
ေကာင္ေလးရဲ႕လည္ပင္းကိုသိုင္းဖက္လိုက္တယ္။
ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာနာက်င္မႈေၾကာင့္ရံႈ႕မဲ့သြားတာကုိၿမင္လိုက္ရေတာ့
“ဟင္…ဘာၿဖစ္တာလဲဟင္၊ ေကာင္ေလး။”
ေကာင္ေလးကေခါင္းခါတယ္။ (ဘာမွမၿဖစ္ပါဘူး။)
ဒါေပမယ့္ေကာင္မေလးကမယံုဘူး။ ေကာင္ေလးရဲ႕လည္ပင္းကိုအတင္းၾကည့္တယ္။
ပတ္တီးစည္းထားတာကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့
“ေကာင္ေလး…အဲဒါ…”
ေကာင္ေလးကလည္ပင္းကိုအကၤ် ီနဲ႔ကြယ္ၿပီး
(ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္လုပ္လို႔ရတဲ့ဒဏ္ရာပါ။)
“ဟယ္…ဒဏ္ရာကအဲဒီေလာက္ေတာင္ပဲလား။ နင္ဘာအလုပ္လုပ္တာလဲဟင္။
ရြာကထြက္သြားၿပီးနင္ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းမွာေပါ့ေနာ္။”
ေကာင္ေလးကမ်က္ႏွာလႊဲၿပီး
(စက္ရံုမွာလုပ္တာပါ။ ဒီလိုပါပဲ။)
“နင္ကလည္း ဘာၿဖစ္လို႔အဲဒီေလာက္ေတာင္အပင္ပန္းခံရတာလဲ။”
ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးကိုလံုး၀မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။
တိုးတိုးေလးေၿဖရွာတယ္။
အပိုင္း(၆)။ ။
ဒီလိုနဲ႔ေကာင္မေလးရဲ႕ခြဲစိတ္မႈေအာင္ၿမင္သြားတယ္။ အသံေတာ့ေပ်ာက္သြားတာေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးတို႔လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ကမာၻေလးဟာတိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းလြန္းလွတယ္။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လည္းလက္အမူအရာနဲ႔ပဲဆက္သြယ္ၾကတယ္။
သူတို႔ကိုၾကည့္ရတာၾကည္ႏူးစရာသိပ္ေကာင္းတာပဲ။
တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ကံၾကမၼာဆိုးၾကီးဟာသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီေနာက္တစ္ေခါက္ဆိုက္ေရာက္လာၿပန္တယ္။
ေကာင္ေလးရယ္လုပ္ငန္းမွာရုတ္တရက္သတိလစ္သြားလို႔ေဆးရံုကိုပို႔လို္က္ရတယ္။
အေၾကာင္းရင္းကိုစံုစမ္းလိုက္ေတာ့ေကာင္ေလးမွာကင္ဆာၿဖစ္ေနၿပီတဲ့။
ေနာက္ဆံုးအဆင့္ေရာက္ေနၿပီ။
ေကာင္မေလးရယ္ၿဗဳန္းစားၾကီးေၿပာင္းလဲသြားတဲ့အေၿခအေနကိုနားမလည္ခင္မွာပဲ
ေကာင္ေလးကအိပ္ရာထဲလဲေနၿပီ။ ေကာင္ေလးရဲ႕အေၿခအေနကဘယ္လိုမွမရေတာ့ဘူး။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္းေကာင္မေလးဘ၀ထဲကေနေကာင္ေလးၿပံဳးၿပံဳးေလးထြက္ခြာသြားတယ္။
ဘယ္ေတာ့မွၿပန္မလာေတာ့တဲ့အၿပီးအပိုင္ထြက္ခြာသြားၿခင္းမ်ိဴးနဲ႔ေပါ့။
ေကာင္မေလးဘယ္လိုမွခံစားႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ဘူး။ ထူးဆန္းစြာပဲ
ေကာင္မေလးႏႈတ္ကေနအသံထြက္လာတယ္။
“ေကာင္ေလးရယ္.. တကယ္ေတာ့ငါ..ငါ…နင့္ကိုတသက္လံုးဖံုးကြယ္ထားခဲ့တာပါ။
ငါအသံမေပ်ာက္ပါဘူး။ ငါစကားေၿပာႏိုင္ပါတယ္။
နင္ထပ္ထြက္ေၿပးသြားမွာေၾကာက္လို႔ငါနင့္ကိုမုသားသံုးမိတာပါ။
အခုေတာ့….အခုေတာ့…ဘယ္ေလာက္မွအတူမေနလိုက္ရဘူး။
ေကာင္ေလးကိုကၽြန္မလက္ထဲကေနအတင္းဆြဲေခၚသြားၾကတယ္။
ဘာၿဖစ္လို႔ေလာကၾကီးကကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကုိပဲေရြးၿပီးကံဆိုးေစရတာလဲ။
ေကာင္ေလးရယ္..ၾကားလား..ေကာင္ေလးရယ္…ထၾကည့္ပါဦး….ငါေလ….ငါ…..”
“ေကာင္ေလး!!!!!……………..”
ထံုုးၿဖဴၿဖဴသုတ္ထားတဲ့အုတ္ဂူေရွ႕မွာေကာင္မေလးရပ္ေနတယ္။
လက္ထဲမွာလည္းပန္းစည္းတစ္စည္းနဲ႔။
အဆက္မၿပတ္ဒလေဟာက်ေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့သုတ္မေနေတာ့ပါဘူး။
ရုတ္တရက္အုတ္ဂူေဘးနားေလးမွာ
အုတ္ခဲနဲ႔ဖိထားတဲ့စာတစ္ေစာင္ကိုေကာင္မေလးေတြသြားတယ္။ စာအိတ္ေပၚမွာေရးထားတာကေတာ့
“မေကာင္မေလး ဖတ္ရန္” တဲ့။
သိခ်င္စိတ္နဲ႔စာအိတ္ကိုေဖာက္လိုက္တယ္။
“မေကာင္မေလး
ကၽြန္ေတာ္ကကိုေကာင္ေလးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းပါ။
ကိုေကာင္ေလးနဲ႔မေကာင္မေလးအေၾကာင္းကိုအကုန္သိပါတယ္။
မေကာင္မေလးမသိတာေတြေတာင္မွကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။
ကိုေကာင္ေလးကသူေသမွမေကာင္မေလးကိုဒီကိစၥေတြေၿပာပါလို႔ကၽြန္ေတာ့ကိုေတာင္းဆိုထားပါတယ္။
အခုေတာ့မေကာင္မေလးကိုကၽြန္ေတာ္သိထားသမွ်ေၿပာၿပပါ့မယ္။
တကယ္ေတာ့မေကာင္မေလးတို႔မိသားစုအဆင္မေၿပတုန္းက
မေကာင္မေလးကိုေထာက္ပံ့ေၾကးေပးခဲ့တဲ့သူဟာတစ္ၿခားသူမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုေကာင္ေလးပါပဲ။
သူစက္ရံုမွာပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ၿပီးရသမွ်ေငြကိုၿခစ္ကုတ္စုေဆာင္းၿပီး
မေကာင္မေလးဆီပို႔ေပးခဲ့တာပါ။ ေနာက္ေတာ့သူနည္းနည္းအဆင္ေၿပလာပါတယ္။
ၾကိဳးစားမႈေၾကာင့္ေခ်ာင္လည္လာပါတယ္။
ပထမေတာ့မေကာင္မေလးကိုတသက္လံုးအေတြ႕မခံေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္လုပ္ေနတာပါ။
ေနာက္မေကာင္မေလးေဆးရံုတက္တဲ့သတင္းၾကားေတာ့မေနႏိုင္ဘဲ
မေကာင္မေလးနဲ႔သြားေတြ႕ပါတယ္။
အမွန္ေတာ့အဲဒီေန႔ကသူလည္ေခ်ာင္းခြဲစိတ္ၿပီးတဲ့ေန႔ပါ။
သူစကားမေၿပာတတ္တာကိုအသံၿပန္ထြက္ေအာင္ဆိုၿပီးခြဲစိတ္တာပါ။
သူစကားေၿပာႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ…ခြဲစိတ္ၿပီးေတာ့ေၿပာႏိုင္သြားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္မေကာင္မေလးအသံေပ်ာက္မယ္ဆိုတာသိသြားေတာ့သူအရင္အတိုင္းဟန္ေဆာင္လိုက္တာပါ။
ကိုေကာင္ေလးရဲ႕မေကာင္မေလးအေပၚထားတဲ့ေမတၱာကၾကီးလြန္းလွပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အၿဖစ္ကိုသိရေတာ့ရင္နာလိုက္တာဗ်ာ…..”
ထိုေန႔ညကားလကြယ္ည……..။
တစ္ရြာလံုးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေမွာင္မိုက္ေနေသာညတြင္
စာတစ္ေစာင္ပိုက္ကာအသည္းအသန္ငိုေၾကြးေနေသာေကာင္မေလးကိုေတာ့
ကံၾကမၼာတရားကဥေပကၡာၿပဳလ်က္………………………။
—
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
$ONGCЯAZY 
Leave a comment